อ่านนิยาย

ZUTTOMO CH24-2 เดทกับสารภาพรัก 

และแล้วก็ถึงวันเดท ยูมะรีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำ

“ฟู่”

ยูมะสูดลมหายใจเข้าลึกระงับความตื่นเต้น  รู้เลยว่าตอนนี้หัวใจเขาเต้นตึกตักรัวเป็นกลอง เต้นแรงขนาดนี้ไม่รู้จะตายก่อนได้สารภาพรักรึเปล่านี่สิ

วันนี้ล่ะโว้ย ต้องสารภาพรักกับยุย

ไม่ต้องมาถามเรื่องความรู้สึกแล้วว่าทั้งคู่ใจตรงกันมั้ย เพราะมั่นใจได้ว่าถ้าสารภาพรักไป อีกฝั่งต้องดีใจและตอบรับแน่ แต่ปัญหาคือ นี่เป็นการสารภาพรักครั้งแรกของผม มันเลยตื่นเต้นจนระงับอารมณ์ไม่อยู่

ในหัวยูมะนึกสถานการณ์สารภาพรักว่าจะออกมาในรูปแบบไหนได้บ้างซ้ำไปมา

ด้านเนเน่ เธอต้องไปเตรียมตัวเรื่องพวกยูมะ เลยออกเดินทางล่วงหน้าไปรอที่ร้านก่อน เท่ากับตอนนี้มีแค่ยูมะคนเดียวอยู่ห้อง ยูมะอาบน้ำเสร็จ เดินไปนั่งที่โซฟา ตอนแรกกะว่าจะรอจนกว่าถึงเวลาค่อยออกไปรับยุย แต่ว่ามันตื่นเต้นจนทนใจไม่สุขละ

(ถึงจะเร็วไปหน่อย แต่ออกไปรับเลยดีกว่ามั้ง)

ตอนนี้ถ้าออกไปเลย ก็เร็วกว่าเวลาปกติที่เคยไปรับยุย มันจะดูแปลกรึเปล่านะ หรือไม่ควรไปดีนะ สองความคิดนี้ตีกันในหัวระหว่างที่เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ

สุดท้ายยูมะตัดสินใจออกไปรับ แต่ชะลอฝีเท้าเอา

วันนี้อากาศดีมาก ถือว่าเป็นเรื่องที่เยี่ยม เพราะว่าให้เดทกลางสายฝนคงเป็นภาพที่ไม่น่าประทับใจเท่าไร

ระหว่างเดินทาง ยูมะนึกถึงเรื่องอดีตที่ยุยเป็นโรคสื่อสารไม่เก่ง มีปัญหาการเข้าสังคม โดนล้อเลียนเรื่องสีผม  ตอนนั้นจำได้ว่าเคยทะเลาะกับยุยไปทีนึงเรื่องนี้  แต่ว่าเธอก็พยายามรีบมาขอโทษในสิ่งที่ทำผิดไป และขอร้องให้ผมช่วยเธอเรื่องโรคสื่อสารไม่เก่ง

นั่นถือเป็นจุดเปลี่ยนเลยที่ความสัมพันธ์ของผมกับเธอพัฒนามาถึงจุดนี้

ระหว่างที่เดินไปบ้านเธอ ผมสังเกตเห็นเงาคนตรงหัวมุม

“….ยุย?”

สีผมขาวของเธอเห็นเด่นชัดสะดุดตา ทางยุยเองก็ดูเหมือนจะสังเกตเห็นแล้วว่า เป็นผมที่เดินมา จึงโบกมือทักทายผม

“ยูมะ อรุณสวัสด์”

“อรุณสวัสดิ์ เกิดอะไรขึ้น นี่เธอออกมาเร็วกว่าที่เรานัดไว้รึเปล่านิ”

 “อืม คือว่าอดใจรอไม่ไหวเลยรีบออกมาเลย ยูมะล่ะ”

“ม่า ผมก็เหมือนกัน”

“งั้นเหรอ”

สงสัยว่าเพราะเหตุผลเราสองตรงกัน ยุยเขินจนยิ้มออกมา แค่เห็นท่าทีเธอ สายตายูมะก็อ่อนโยน

“…เติบโตขึ้นมากกเลยนะ”

“เอ๋”

“เปล่า ไม่มีอะไรครับ ถึงจะเร็วไปหน่อย แต่เราไปกันเลยมั้ย”

“อืม ไปกันเถอะ”

หลังจากนั้นผมกับเธอก็เดินไปด้วยกัน แสงอาทิตย์อ่อนๆอาบร่างผม บรรยากาศในตอนนี้เต็มไปด้วยความละมุนและอบอุ่นหัวใจมาก

“เดี๋ยวเริ่มจากไปทำงานพิเศษเป็นโมเดลที่ร้านคุณเนเน่ก่อนใช่มั้ย”

“อืม ใช่แล้วครับ”

“..ไม่ติดปัญหาตรงไหนนะ? ถึงจะบอกว่าเป็นงานพิเศษ แต่ก่อนหน้านี้ที่แต่งคอสเพลย์ มันก็สนุกมากๆอยู่แล้ว แต่นี่ไปแต่งแล้วได้เงินด้วย มันรู้สึกไม่ค่อยดียังไงไม่รู้”

“ฝั่งนั้นเป็นคนบอกเองว่าจะจ่ายเงิน ฉะนั้นไม่ต้องคิดมากครับ อีกอย่าง ถ้าเกิดไปถึงแล้วเกิดให้แต่งอะไรประหลาดๆ หรือให้ทำอะไรแปลกๆ เธอต้องปฏิเสธให้เด็ดขาดเลยนะ เพราะไม่ใช่ว่าเนเน่แกจะไม่ลูกเล่นใส่ อาจจะมีอะไรเซอไพรส์รอเราอยู่ก็ได้”

“ชั้นคิดว่าคุณเนเน่คงไม่ทำแบบนั้นหรอก…”

“ถ้าเนเน่โหมดจริงจังอะ ไม่ทำหรอก แต่ถ้าเข้าโหมดเกรียน อันนี้อะอันตรายสุดๆ”

“อ้อ”

ยุยุหัวเราะคิกคักกับคำพูดยูมะ ทางยูมะเองถึงปากจะบอกแบบนั้น แต่ในใจก็สนุกและลุ้นไม่ต่างกันว่าเนเน่จะมีทำอะไรเพื่อพวกเขา

ถึงเธอจะขี้เล่นไปบ้าง แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเครื่องแต่งกายและแต่งหน้า เธอคือมืออาชีพ ถ้าถึงขั้นที่เธอออกไปที่ร้านล่วงหน้าเพื่อเตรียมตัว ยูมะมั่นใจว่าเนเน่จะจัดเต็มเนรมิตให้ยุยออกมาสวยน่ารักแน่นอน

ระหว่างเดินทางไปด้วยกัน ยูมะรู้สึกถึงสายตายุยว่าเธอกำลังมองมาที่มือของเขา

“..เดินจับมือกันมั้ย”

“..อืม”

ยุยส่งยิ้มอย่างมีความสุขโดยไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเยอะแยะ ยูมะเองก็ยื่นมือไปจับมือยุย เกี่ยวนิ้วกันเป็นท่าจับมือคู่รัก

แม้ว่าผมกับเธอจะเดินจับมือกันบ่อยมาก แต่ว่าทุกครั้งที่ได้จับมือเธอ ความหวานและความสุขที่ได้เติมเต็มเหมือนครั้งที่จับมือกันครั้งแรก มันยังคงเดิมไม่แปรเปลี่ยน

…อยากจะให้ยุยเคียงข้างไปด้วยกันนับตั้งแต่ตอนนี้ อยากเคียงข้างกันไปแม้ว่าเราสองจะกลายเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม

ในใจยูมะ คิดได้คำเดียว กุต้องสารภาพรักให้ได้

ระหว่างที่เดินมาเรื่อยๆ ในที่สุดทั้งคู่ก็มาถึงร้านเนเน่

ตอนนี้ร้านยังไม่ได้เปิด เลยยังมีป้ายติดหน้าร้านอยู่ว่า อยู่ระหว่างเตรียมการ

“เนเน่ ผมมาแล้วนะ”

“ยินดีต้อนรับค่ะ”

ยูมะส่งเสียงเรียก เนเน่ตอบกลับ แง้มประตูออกมาเล็กน้อย

“อ้อ มาแล้วสินะ เชิญจ้า”

เนเน่เป็นคนตอบมา …ยูมะกับยุยเดินเข้าไปในร้าน พบว่า มีบางอย่างแปลกไปจากเดิม ครั้งก่อนไม่ค่อยมีพนักงาน แต่ไหงวันนี้มีคนอยู่ซะงั้น

“เด็กคนนั้นคือยุยจังใช่มั้ย ว้าว ผมสีขาวสวยจริงๆ”

“คนนั้นเป็นน้องชายเจ้าของร้านใช่มั้ย ..ได้ยินมาว่าเป็นน้องชายไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือด แถมเป็นเด็กผู้ชายมอปลายด้วย ว้าว  อาศัยอยู่ด้วยกันสองคนนี่มันพล็อตเรื่องชวนจิ้นอีโรได้สุดๆเลย”

“น้องเขาหน้าตาดีใช่ย่อยเลย อิจฉาเจ้าของร้านฝุดๆ”

ภาพที่ยูมะเห็น นอกจากเนเน่ วันนี้มีผู้หญิงอายุร่นๆเนเน่สามคน ทรงผมและท่าทางให้ความรู้สึกเป็นพวกพี่สาวสายบันเทิง  ดูทรงแล้วน่าจะเป็นพนักงานร้านเนเน่แหละ

“….เนเน่ ไม่เห็นได้ยินมาก่อนเลยว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย”

ยูมะเดินออกหน้า ให้ยุยหลบหลังเขา สายตาจับจ้องเนเน่

“ขอโทษด้วยน้า จริงๆก็กะจะบอกไว้ล่วงหน้าแหละ แต่ช่างมันน่า คนพวกนี้เชื่อใจได้นะ”

ถึงเนเน่จะพูดแบบนี้ แต่ยูมะก็ไม่พอใจนัก ทว่า ยุยที่อยู่ข้างหลัง กระตุกเสื้อยูมะ

“ยูมะ ไม่ต้องห่วง ชั้นไม่เป็นไร”

“ไม่ต้องอดทนนะ ถ้าไม่ไหวให้บอกไม่ไหวเลยนะ”

“ข..ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ”

พนักงานสามคนที่มองดูพวกยูมะ สายตาเปล่งประกาย ต่างส่งเสียงกล่าวว่า “น่ารักมากกก “ “สุภาพบุรษจุฑาเทพ” “เบาหวานขึ้นตา”   

….เอาวะ ดูทรงแล้ว ถ้าพูดแนวๆนี้ มันคงพอเชื่อใจได้แหละน่า

“เวลาไม่ค่อยมละ เรารีบเริ่มกันเถอะ  ยุยมาทางนี้นะ”

“เอ๋ เอ่อ…ไม่ต้องไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องเปลี่ยนเหรอคะ”

“ห้องเปลี่ยนเสื้อมันแคบไปน่ะสิ คราวนี้ต้องให้คนสี่คนช่วยกันเปลี่ยนชุด เลยต้องไปเปลี่ยนกันที่ล็อคเกอร์รูมของร้านเลย”

“ไม่ต้องห่วงนะ..พวกพี่จะอ่อนโยนกับหนูแน่นอน”

“เอิ่ม พูดแบบนั้นผมว่ามันชวนแหยงมากกว่าชวนยิ้มนะ”

กระนั้น ยุยก็เดินไปที่ล็อคเกอร์รูม ส่วนยูมะก็เดินตามหลังยุยไปด้วย

“อ้อ ยูคุง รอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวรอจัดยุยเสร็จก่อนแล้วจะเป็นตาเธอ”

เนเน่กล่าว ตอนนี้สายตาท่าทางเธอจริงจังมาก  ดูแล้วน่าเชื่อถือได้แหละ …แต่ก็นะ เด็กผู้หญิงคนเดียว ต้องให้ผู้ใหญ่สี่คนจัดการเรื่องชุดเลย อันนี้มันก็ประสบการณ์เพิ่งเคยเห็นด้วยตาตัวเองเลยกังวลนิดๆ

“ เนเน่ เอาดีๆนะ ไหวแน่นะ”

“สบายมาก พนักงานพวกนั้นไม่ทำอะไรแปลกๆกับยุยแน่ถ้ามีเธออยู่หรอก”

เด๋วนะ แปลว่าถ้าผมไม่อยู่ ยุยจะโดนคนพวกนั้นทำอะไรแปลกๆสิ

ยูมะสีหน้ากังวลเด่นชัด เนเน่เลยยิ้มกล่าว

“ไม่ต้องห่วงน่า รับรองได้ว่าจะเนรมิตให้ผลงานออกมาสุดจัดปลัดบอกแน่”

เนเน่กล่าวจบ เดินเข้าไปในล็อคเกอร์รูมด้วย ทิ้งยูมะไว้ข้างนอกคนเดียว

“….”

ยูมะรออยู่หน้าประตูด้วยความกังวล  ในฐานะผู้ชาย ไอ้การมารอผู้หญิงเปลี่ยนเสื้อผ้านี่ก็แอบเป็นความกระวนกระวายจนร้อนใจใช่ย่อยนะ

และระหว่างที่รอก็ได้ยินเสียงยุยลอยมาว่า

“ป..ต้องเปลี่ยนชั้นในด้วยเหรอคะ”

“แน่อยู่แล้ว มันต้องเปลี่ยนทุกอย่างให้เนี้ยบสุดสมจริงทุกอย่าง ถือเป็นเรื่องพื้นฐานเลยค่ะ”

“แ..แต่ว่าหนูอายค่ะ”

“ไม่ต้องห่วง… พวกเราเคยชินกับเรื่องแต่งชุดคอสเพลย์ให้อยู่แล้วค่ะ”

“งือ…”

“โอ๊ะ..จะว่าไปน้องก็เป็นสายน่ารักแบ๊วๆนี่นะ …แต่ชุดชั้นในนี่หวือหวามาก นี่เล่นขั้นชุดชั้นในเผด็จศึกเลยคะ”

“ป..เปล่านะคะ..เอ่อ …คือ..แค่ได้ยินว่าให้คอสเพลย์”

“ว้าว แหมมม แสดงว่าอุตส่าเลือกชุดชั้นในแนวนี้กะว่าเผื่อมีโอกาสให้คุณแฟนหนุ่มได้มีโอกาสเห็นอีกด้านหนึ่งใช่มั้ย หุหุหุ หนูน่ารักสุดๆเลย”

“ม..ไม่ใช่..แฟน..นะคะ”

“ปากปฏิเสธ..แต่ภาพที่เห็นนี่คนละเรื่องเลยนะคะ”

“….ง่า”

“ฮะฮะฮะ หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลย น่ารักสุดๆค่ะ”

“เด็กผู้หญิงขี้อายที่พยายามอย่างหนักเพื่อให้หนุ่มที่ตัวเองชอบประทับใจ โอ้ เห็นแล้วเบาหวานขึ้นค่า ขออิชุลินด่วน””

“เห็นละปลื้มแทนเลย  ถ้ายังไงเดี๋ยวพี่สาวแนะนำเคล็ดวิธีชวนพูดให้หนุ่มประทับใจเอามั้ย”

จบ ch24-2